Refleksyjny i wymagający film Hall jest formalnie odarty z efektownych dodatków i umieszcza większość emocjonalnego ciężaru na ramionach swoich dwóch silnych bohaterek. 7

„Pomiędzy” - choć trudno w to uwierzyć - to stylowy debiut fabularny aktorki Rebeki Hall, która odpowiada zarówno za jego reżyserię, jak i materiał scenopisarski. Z jej drobiazgową dbałością o szczegóły, pięknem kadrów i ujęć w oszałamiającej czarni i bieli i cudownie poruszającą się na ekranie parą aktorek, odnosi się wrażenie, że Hall ma dużo większe doświadczenie w tym fachu.

Powieść Nelli Larsen z 1929 roku o tym samym tytule opowiada o dwóch czarnoskórych kobietach, z których jedna ze względu na swój jaśniejszy odcień skóry mogła „uchodzić” za białą. Ich historię toczą się w marginalnie postępowych dzielnicach Nowego Jorku, gdzie rasizm stał się czymś w rodzaju gry, aczkolwiek wciąż potrafiącej wywoływać wielkie emocje i fale przemocy. Clare (Ruth Negga) Związała się z eleganckim dżentelmenem, który jest również zjadliwym rasistą (Alexander Skarsgård), więc pomimo uśmiechów i spritza jej życie jest w rzeczywistości tykającą bombą zegarową. Irene (Tessa Thompson), dawna przyjaciółka Clare i postać, z której punktu widzenia opowiadana jest ta historia, jest żoną Briana (André Holland), czarnoskórego lekarza i matką dwójki synów, z którymi mieszka na Harlemie. Przypadkowe spotkanie bohaterek zamienia się w coś więcej. Clare pisze do Irene, która nie odpowiada. W końcu po prostu pojawia się w jej drzwiach, próbując ożywić ich starą przyjaźń. Dreszczyk życia jako czarna kobieta w Harlemie ekscytuje Clare. Kilkakrotnie opowiada o tym, jak zazdrości Irene swobody, postrzegając ją jako drogę powrotną do swojego dawnego życia.

„Pomiędzy” nie jest tak naprawdę opowieścią o podstępach i oszustwach, a ludziach najzwyczajniej modlących się o - w najlepszym wypadku - ślepotę i ignorancję białej części społeczeństwa. Bardziej chodzi się tu o możliwość przetrwania i o to, co oznacza dla czarnoskórego obywatela wejście do tego, co jest postrzegane jako ziemia obiecana „białej hojności”. Nie trzeba dodawać, że ta oszałamiająco bogata i wielowarstwowa powieść – niepodważalny klasyk XX wieku – wydaje się trudnym materiałem źródłowym na ekranizację, a jej wspaniała proza jest usiana potencjalnymi pułapkami. Narracja jest dość prosta, ale psychologiczne motywacje, osobliwości, geografia Nowego Jorku i rozległy kontekst historyczny oznaczają, że intymność w jej rdzeniu odwołuje się do nieco bardziej skomplikowanych i złożonych prawd. Rebecca Hall wybrała tę książkę jako swój debiut reżyserski i trzeba przyznać, że udaje jej się przekazać przyzwoitą liczbę jej surowych złożoności, a także dostarczyć widzom wciągający fabularnie dramat.

Thompson i Negga kreują występy prawdziwie magnetyczne. Refleksyjny i wymagający film Hall jest formalnie odarty z efektownych dodatków i umieszcza większość emocjonalnego ciężaru na ramionach swoich dwóch silnych bohaterek. Negga w szczególności dostarcza postaci Clare pełne tragizmu i autentyczności głębie, gdzie żywotność i pewność siebie tylko częściowo maskują poczucie całkowitej izolacji. Klimatyczny czarnobiały filtr został użyty, aby film wydał się nam nieco staroświecki, ale jednak przede wszystkim, aby podkreślić pewnego rodzaju tajemnicę w niejednoznaczności karnacji głównej bohaterki. Czasami scenariusz nie robi wystarczająco dużo, aby wydobyć oczekiwaną intensywność z niektórych kluczowych dialogów, ale daje wybrzmieć najważniejszym wątkom, które prowadzą do druzgocącego punktu kulminacyjnego.