Filmy monodram

Carrie Fisher ze swadą i humorem opowiada na scenie o swoim barwnym, choć niełatwym życiu. Nie omija tematów związanych z burzliwym związkiem jej rodziców, dorastaniem w Hollywood czy własną karierą aktorską. Wspomina nieudane małżeństwo z Paulem Simonem i porusza kwestię swojego uzależnienia od narkotyków i alkoholu. Nie brakuje jej przy tym dystansu do siebie i lekkości języka. A trzeba przyznać, że Carrie ma o czym mówić. Jest aktorką, autorką scenariuszy i bestsellerowych książek – na podstawie jednej z nich powstał znany film Pocztówki znad krawędzi. Jej rodzicami byli piosenkarz Eddie Fisher, po którym, jak twierdzi, odziedziczyła psychozę maniakalno-depresyjną, i hollywoodzka gwiazda Debbie Reynolds. Fisher w wieku dziewiętnastu lat stała się ikoną popkultury, wcielając się w rolę księżniczki Lei w kultowej trylogii „Gwiezdne wojny”. Znakomity monodram Carrie Fisher, oparty na jej własnym scenariuszu i wyprodukowany przez stację HBO, został nagrany przed żywą publicznością. Produkcja bawi i wzrusza, a sama aktorka prezentuje się jako osoba obdarzona błyskotliwym poczuciem humoru, zmysłem autoironii, a także ciętym językiem. Za reżyserię filmu odpowiedzialni byli twórcy „Party Monster” oraz głośnych dokumentów „Głęboko w gardle” i „Becoming Chaz”, Fenton Bailey i Randy Barbato. Obraz został wyróżniony dwiema nominacjami do nagrody Emmy (najlepszy montaż, najlepsza produkcja w kategorii program variety/musical/komedia).

Monodram w wykonaniu Redbada Klynstry-Komarnickiego. „Ziemia uderzyła o piłkę” to metaforyczny tytuł monodramu drogi. Mężczyzna w średnim wieku podczas samotnej podróży, w Sylwestra, wraca samochodem z pogrzebu ojca z Amsterdamu do Warszawy i dokonuje aktu symbolicznej spowiedzi. Swój monolog rejestruje, ponieważ pragnie, aby jego dorosły syn, w przyszłości usłyszał tę rodzinną historię. Opowieść mężczyzny jest miejscami gorzkim rozliczeniem z własną przeszłością, choć chwilami pojawiają się także zabawne anegdoty. Widz jest tutaj podglądaczem, świadkiem intymnej spowiedzi aktora o jego niełatwej zawodowej drodze w nowej ojczyźnie, ale przede wszystkim niezwykle trudnych relacjach z najbliższymi. Jedną z ważnych inspiracji dla tego spektaklu był głośny film „Locke” z Tomem Hardym w roli głównej. Pierwotną partyturą był tekst monodramu „Matko Jedyna!”, który był grany w 2017 roku w Instytucie Teatralnym w ramach Festiwalu Nowe Epifanie.

Spektakl jest adaptacją groteskowej powieści autorstwa Sergiusza Piaseckiego. Akcja rozgrywa się w Wilnie, w Lidzie i okolicach. Jest to przede wszystkim psychologiczny obraz typowego przedstawiciela o mentalności sowieckiej w czasach stalinowskich, który nie potrafi zdobyć się na samodzielne myślenie, człowieka o zachowaniu zmechanizowanym i opartym na strachu, posłuszeństwie, ideologii bolszewickiej oraz nienawiści do wyimaginowanych burżuazyjnych wrogów.

Monodram Doroty Landowskiej na motywach książki Angeliki Kuźniak „Stryjeńska. Diabli nadali”. Scenariusz spektaklu napisała Anna Duda. Zasadnicza oś akcji w spektaklu „Stryjeńska. Let's dance Zofia”, została oparta na dramatycznych losach Zofii Stryjeńskiej, najbardziej znanej – obok Tamary Łempickiej – polskiej plastyczki dwudziestolecia międzywojennego, przedstawicielki art deco. Dorota Landowska buduje portret artystki, zmagającej się z rzeczywistością, w której nie istniała możliwości rozwoju artystycznego i zawodowego dla kobiety. Landowska przenosi na scenę historia życia Stryjeńskiej, podejmując szereg aktualnych tematów – feminizm, przemijanie, łączenie życia prywatnego z niezależnością twórczą, nieszczęśliwą miłością, schizofrenią, stratą. Ale przede wszystkim buduje portret kobiety niezależnej, której pragnieniem jest żyć i tworzyć.